Mij door de Schipholfile heenwurmend kom ik hijgend aan in Het Oude raadhuis theater in Hoofddorp. Het Quinteto Tango Extremo en hun twee Argentijnse gastmusici tref ik nog in het restaurant aan tafel, want ik blijk me vergist te hebben in de tijd; ik ben een uur te vroeg! Ik herken meteen Tanya Schaap, de vrouw met de lange benen van het affiche tegen de muur; ze heeft niet alleen lange benen, alle mannen lijken klein naast haar. Na een tijdje staat de band op en kan de voorstelling beginnen. Ik loop naar de kassa, haal mijn kaartje en loop richting zaal. Op het kaartje staat dat het om een heus concert gaat. Eigenlijk had ik me iets anders voorgesteld, meer iets in de trant van een muziek- en dansspektakel. In mijn knalrode jurk en tangolaarsjes voel ik me angstig rood afsteken tegen de toch wat oudere en in het grijs gehulde dames om mij heen. Ik vrees dat er weinig te dansen valt en zie dat de zaal met de lila stoelen daar ook te klein voor is. Eenmaal binnen nestel ik mij in zo’n mooie lila stoel op rij één. Het podium lijkt reusachtig en staat vol muziekinstrumenten en standaards waaromheen rode en zwarte boa’s zijn gedrapeerd. Achter me zit een vrouw die veel te luid spreekt, zo’n dame die graag gehoord wil worden, maar gelukkig stil valt als Tanya opkomt.
Tanya komt op met haar viool, in een rood blousje en een zwarte stippeltjesrok. Ze wordt in eerste instantie begeleid door de vier andere leden van het Quinteto en kondigt aan dat we gaan kijken en luisteren naar een try out. Maar ze verzekert ons dat we daarbij niet moeten denken aan zoiets als “Brigitte Kaandorp die maar wat in trainingspak staat uit te proberen.” Nee, deze try out blijkt heel serieus, hoewel… Tanya is zeker serieus zodra ze begint te spelen, ze kijkt dan heel ernstig en zwaait wild met haar strijkstok. Na ongeveer drie mummers, waaronder het prachtig gespeelde Canción del salmón en El silencio: geschreven door Tanya’s moeder, voegen de Argentijnse musici zich bij de groep en horen we la verdadera música del Río de la Plata. Over de Argentijnse gitarist Gustavo Mozzi komen we gedurende het concert te weten dat hij “Hoofddorp prefereert boven New York”, waar hij waarschijnlijk op hetzelfde moment een grammy uitgereikt krijgt (later blijkt dat hij die grammy inderdaad heeft gehad). Zo wordt Hoofddorp dus the place to be en nadat Gustavo zelf ook nog wat woorden tot het publiek richt, vertaalt Tanya; “Hij zegt dat hij mij leuk vindt en dat ie het jammer vindt dat ik al een vaste vriend heb.” Daar meent de hinderlijke vrouw achter me zich mee te moeten bemoeien die toevallig ook nog Spaans spreekt en de “vertaling” luid en duidelijk van Tanya overneemt. Het leuke van Tanya is dat ze daar totaal niet mee zit en van het ene op het andere moment in alle ernst verder speelt, alsof er helemaal geen hinderlijke vrouwen bestaan! Ze spelen nog een nummer van haar moeder: La chica Tanya en sluiten af met de Milonga literal die komt uit het gebied grenzend aan Brazilië.
Na de voorstelling zie ik de musici opnieuw in het restaurant en zwaai ik nog even naar Tanya. Behalve dat ze leuk en lang is, speelt ze werkelijk fantastisch, evenals de andere musici van het Quinteto Tango Extremo, die samen met de twee Argentijnen nu dus even een Septeto vormen. Ik zie op Tanya’s site http://home.wanadoo.nl/benvandendungen/ dat ze nog op verschillende plekken in Nederland optreden (o.a. in Dan Haag op 3 nov., in Hoorn op 5 nov. en in Rotterdam op 11 nov.) Ik raad iedereen aan ernaar toe te gaan, ook al moet je ervoor in de file staan.
Anita Brus
3/11/06
Zie ook:
het weblog van Marcel Haenen (correspondent Latijns-Amerika NRC Handelsblad): www.nrc.nl/tango
en (op verzoek van Luc van Gestel, de contrabassist van het Quinteto): http://www.tango-bands.com/ en http://www.argentijnse-tango.com/
No comments:
Post a Comment