Ben er weer eens ingestonken. Liet mij een goed restaurant aanbevelen en betaalde voor het tafelkleed en de servetten. Niet doen! Loop in Spanje een willekeurig restaurant binnen waar veel Spanjaarden zitten en vraag het menu. Zo’n menu heeft drie gangen en is inclusief een hele fles rode wijn en koffie. Hier in dit eenvoudige plattelandsrestaurant geen chique obers maar een alledaags geklede vrouw die van hot naar her rent en toch alle aandacht heeft voor de bestelling. Ze noemt minstens vijf mogelijkheden op waaruit ik kan kiezen bij het voor- en hoofdgerecht, met ook nog eens een keuze uit vier soorten taart na. Helemaal vol en halfdronken verlaat ik het etablissement in plaats van honger lijdend gisteren in wat mij als goed was aanbevolen, met slechts wat liflafjes op asymmetrische schaaltjes a la Het Diner van Herman Koch. Ik zie nog het bodempje wijn voor mij dat ik mij liet inschenken voor vier euro extra en de cortado die daar nog eens bovenop kwam. Doe maar gewoon symmetrisch toch, al helemaal wanneer het voor de helft van de prijs is.
Sinds ik Dimitri Verhulst lees drink ik bovendien wijn tegen de klippen op. In De Helaasheid Der Dingen is een dag niet gezopen een dag niet geleefd. In het afgelegen ‘Poble-nog-wat’ zit de wijn in een medicinale fles met een kurk er op. Zware wijn van deze streek die nu amper meer wijn levert want men is van druiven overgegaan naar sinaasappelen. Men heeft tegenwoordig liever lichte wijnen heb ik mij laten vertellen, waardoor de wijngaarden niet meer lucratief zijn. Het landschap kleurt nu donkergroen van het dichte loof van de sinaasappelbomen. De sinaasappelen zijn nog niet rijp en toch tref ik er een op mijn pad. Hij smaakt verrot zoet.
No comments:
Post a Comment